Bir Keresinde

Bir keresinde telefonum ve bilgisayarıma el konulmuştu.Ben telefon bağımlısıyım. Daha önce söylememiş olma ihtimalim çok yüksek. Karalamışım bişeyler. Paylaşmak istedim.

11.07.2014
Kamera yok.
Snapchat yok.
Şarkı yok.
Oyun yok.
Tumblr yok.
Arkadaşlarım yok.
Anime yok.
Dizi yok.
Blog yok.

Şu an sahip olduğum tek şey kitaplarım.
Aslında yeterli. Fakat başka hiçbir şey
yapmadığınızda kitaplardan bile sıkılabilirsiniz.

Sanki tüm hayatı elinden alınmış bir mahkum
gibiyim. Evet. Bir hapishaneden farkı yok.
Dört duvar. Yemek saati. Balkon.

Tek lüksüm herkes uyuduktan sonra bi'
sigara içmek. Ama paketinde bir sonu
var.

Umarım haftaya Büşra gelebilir. Yada bi'
gün kırtasiyeye gide- ama çıkarılacak
belge telefonumdaydı. Ve telefonum yok.

Yedeği bilgisayarımdaydı. Ama bilgisayarım yok.

Bir süre daha şarkı dinlemeden durursam
kafayı yiyeceğim.

Kelime çalışayım desem. Bütün sözlükler telefonda.
Ders çalışmak istemiyorum - neye çalışacağımı
bile bilmiyorum.

Dün bi kitap bitirdim. Bugün bi yenisine başladım.
Yapacak hiçbir şey yok.

Çizim yapmak için herhangi bir resme bakmak
istesem bile her şey telefonumdaydı.

Benim dünyamın merkezi telefonumdu.

2.22- Biraz önce intihar sahnemi planladım.
         Yapacağımdan değil de lazım olursa diye.

12.07.2014
00.49- Sanırım delirmeye başladım. Yatağımın üstünde yatarken
           duvarı yumruklayıp ağlıyorum. Yataktan yere
           düştüm ve kalkıp yazmanın mantıklı olacağını
           düşündüm.

Kitap okumak istemiyorum.